9/11...

Тэр өдрийн өглөө тэнгэр цэв цэлмэг, нар ээгээд л, намрын налгар өдрүүдийн эхлэл байсан юмсан. Өглөө босч цайгаа уугаад гарахын тэндээр, байрны эзэн авгай, нааш ир дээ энд аюултай осол болжээ гэв. Очоод харвал онгоц дэлхийн худалдааны төвийг мөргөчихлөө гэж гарч байх юм. Яг тэр үед хэнд ч тодорхой мэдээлэл байгаагүй, ээ золгүй осол болж дээ гэж бодоод ажилдаа гарч явлаа. Ажил дээрээ ирэхэд хүмүүс террорист энэ тэр гээд л яриад байх, би арай ч үгүй байлгүй гэсэн юм бодоод өрөөндөө ортол, нээрээ аймшигтай юм болсоныг ажлынхан маань дуулгаж билээ. Тэрхэн үед надад үнэхээр хэлэх үг олдоогүй гайхаж зогстол манай дарга "Яг одоо ээж, аав уруугаа утастаад чи аюулгүй газар байгаа гэдэгээ мэдэгд. Хэрвээ тэд нар зурагт чамайг ярихаас өмнө үзвэл санаа нь зовоод хэцүүднэ шүү дээ. Албаны утсаараа одоо ярь" гэхэд нь л нэг юм сэхээ авсан юмсан. Нээрээ бас сүрхий хүн шүү, надад бол тийм юм бодогдохгүй л байгаа юм чинь. Бод л доо, монголд байгаа хэзээ ч Нью Иоркт ирж байгаагүй хүн ийм аймшигтай юм дуулаад тэнд байгаа үр хүүхэддээ санаа нь зоволгүй яахав. Тэгээд л залгалаа, утас таг. Гар утас таг, ганцхан радио л ажиллаж байсан юм байна. Хэдэн цаг өнгөртөл нэг юм утас ажилд орж гэр лүүгээ ярьж билээ. Манайхан харин үзэж амжаагүй унтаж байсан юмдаг.
Манай ажлын цонхоор хоёр өндөр харагддаг байж билээ. Тэр өдөржингөө утаа тэндээс уугьсаар тоос манаруулан хоёр өндрийг нурахад бид бүгдээрээ цонхоороо нулимсаа арчин, чив чимээгүй харж зогссонсон.
Энэ бол үнэхээр аймаар, үгээр хэлэхийн аргагүй муухай хэрэг л дээ. Гэхдээ надад хүмүүс энд эндсэн 3000 хүний төлөө ингэж удаан гашуудаж, дурсаж, улс төржиж, хэрэлдэж, шүүмжилж, уйлж байгаа мөртлөө Иракийн дайнд өнгөрсөн 100 мянган энгийн иргэдийн тухай бараг л дурсахгүй байгаа нь шударга биш санагддаг. Тэнд байгаа, энд байгаа хүмүүсийн амь өөр үнэ цэнэтэй гэж үү? Миний хувь ямар ч хүний амь, хүний л амь болохоор хаана ч байсан эрхэмээс эрхэм л гэж боддог.