Аяны богцоо задлахуй...

Хамгийн сүүлийн бичлэгээс хойш чамгүй урт хугацаа өнгөрчээ. Энэ хугацаанд нүүж сууж, нутагтаа амарч, шинэ газар төвхнөх гээд ажил ихтэй байсан болохоор энэ бүхэн нүд ирмэх зуур болоод өнгөрсөн мэт санагдах. Мэдээж хамгийн сонин содон гэвэл гэртээ харьж ах дүүтэйгээ золгосон, хөдөө нутгаар аяласан маань орох болов уу. Аялалаа товчхон тодорхойлбол:
1. Хараад ханашгүй гоо үзэсгэлэн
2. Онгон зэрлэг
3. Алжаал тайлсан хэрнээ бас ядарсан
4. Амь өрссөн
5. Шинэ танилууд
6. Адал явдал
7. Ах дүүтэйгээ золгосон гээд урт жагсаал үргэлжлэх нь. Аялалын шахуу төлөвлөгөө болоод төлөвлөгөөгүй бороонд саатсанаа оруулбал Улаанбаатарт 7 хүрэхгүй хонож таарсан нь амьтан ах дүү, найз нөхөдтэйгөө уулзах боломжийг богиносгосон тул гэртээ харьсан ч юм шиг үгүй ч юм шиг сэтгэгдэлтэй буцаж ирэв. Угаасаа гэртээ хариад хэдий удсан ч буцах болоход чамлагдаад байдаг хойно хэмээн сэтгэлээ тайтгаруулах оролдлого бас л амжилт муутай. Нас явах тусам нутгаасаа буцах улам л хэцүү болоод байх шинжтэй. Очих бүрд нүүрний үрчлээ нь нэмэгдэх хэдэн хөгшчүүлээ, танигдахгүй болтолоо өсөх хэдэн бөндгөр хүүхдүүдийг орхихдоо сэтгэл өвдөж, нулимсаа дундлах нь бараг л заншил болж орхио юу даа.
Буцахын өмнөхөн америк хоолны газар болсон арга хэмжээнд оролцвол голдуу Улаанбаатарт ажилладаг болов уу гэмээр гадныхан цугларч таарсан юм. Хоолны газар ажиллуулдаг мексик төрхтэй залуус, халуун усгүй удсан хийгээд яаж халуун усгүй угаалга хийx талаар туршлага солилцох элчинд ажилладаг болов уу гэмээр европ хүүхнүүд, олон улсын харилцааны дээд сургуулийн аспирант, монголоор ус цас шиг ярих орос бүсгүйг хараад яагаад ч юм учиргүй атаархаж билээ. Би ч гэсэн ингээд амьдрахсан гэдэг хүсэл тэрхэн зуурт хоолонд хүргэсэн мэргэжлээ ад үзмээр ч болох шиг. За ийм гунигтай бодол ч яахав, явсан газрынхаа сонинг хэд хуваагаад, төрсөн сэтгэгдэл бүдгэрэxээс өмнө шуурхай оруулах бодолтой, та бүхэн таалаx биз хэмээн найдна.